من شاعراني را ميشناسم که از عشق مي‌نويسند
و نمي‌دانند
عاشقاني که از آغوش پر خالي‌ اند
در پنهاني‌ترين بغض شان حرف‌ها دارند
که ميتواند شهري را
... ... نه دنيا را با همه قلب‌هايي‌ که ميزند
به لرزه در آورد
قلم و دفترت را جمع کن شاعر
اين روز ها
هر جايِ تنهايي‌ را که خواستي‌ رايگان به نامت ميزنند
اگر توانستي از ماندني‌ها بنويس
از با هم بودن ها
ما به روزگاري رسيده ايم, که از حلوا حلوا گفتن هم، دهانمان شيرين مي‌‌شود....!